حقوق سربازان افزایش نمی یابد
وی با اشاره به عدم افزایش حقوق سربازان تصریح کرد: تبلیغات گسترده ای در گذشته انجام شد که حقوق سربازان افزایش می یابد، با توجه به بار مالی که این طرح داشت مجلس تصمیم گرفت موادی که دارای بار مالی است در سالهای بعد در صورت داشتن اعتبار اجرایی شود. بر این اساس ماده های ۳۰، ۳۸، ۴۰، ۷۴، ۷۸ و ۸۱ که دارای بار مالی هستند اجرایی نمی شوند که نتیجه آن افزایش نیافتن حقوق سربازان است. همچنین حقوق ویژه ای نیز برای مناطق عملیاتی و محروم و آموزش سربازان در اوقات فراغت در نظر گرفته نمی شود.
اگر به متن فوق توجه کنیم میبینیم که گویی سردار کمالی خود از مخالفین افزایش حقوق سربازان بوده است و عدم افزایش حقوق سربازان را بطوری بیان کرده است که گویی برخی عوامل استکبار تبلیغات سوء کرده بودند و مجلس با درایتش متوجه نقیصه بار مالی آن شده و جلوی آن را گرفته است . اگر این مطلب را دولت بیان میکرد ، شاید چندان مهم نبود ، در هر صورت دولت بودجه ای دارد و برای هزینه با دستگاههای مختلف چانه زنی میکند ، منتها وقتی مدیر مشمولان ستاد کل چنین موضعی میگیرد یاد آن لطیفه می افتیم که غضنفر رفت فوتبال بازی کنه و هم تیمی هاش ناچار شدن اونو بگیرن تو دروازه خودی نزنه . ولی حالا جدا از لطیفه سوال اینجاست چرا مدیر مشمولان ستاد کل بجای تلاش یا حداقل بی طرفی برای تصویب افزایش حقوق سربازان در مجلس ، از خود دولت راغبتر بود که این افزایش حقوق انجام نشود ؟!
مثالهایی کوتاه نقل میکنم که علت مشخص شود :
وقتی پیامبر در مدینه تشکیل حکومت دادند ، برده داری در جزیره العرب رواج داشت ، بعد از آن هم برده داری بود ، البته با توصیه های اسلامی بسیاری از بردگان آزاد میشدند ، از طرفی اسلام حقوقی برابر برای مسلمین از بیت المال قرار داده بود و این اسباب نارضایتی برخی از اعیان شده بود که خود و اطرافیانشان را برتر از برده زادگان میدانستند .
تا نیم قرن پیش در کشور خودمان داشتن کلفت و نوکر رسمی عادی بود در بین اعیان و حتی بخشی از طبقه متوسط ، نوکر و کلفت در خانه ارباب خود زندگی میکردند و بنا به لطف ارباب جیره لباس و غذا برای آنها در نظر گرفته میشد و البته میزان آن به مراتب کمتر از اهل بیت خانه بود که تفاوت آقایی و نوکری مشخص شود ، البته برخی از اربابها بخصوص در طبقه متوسط با لطف بیشتری نسبت به نوکر و کلفتها رفتار میکردند و حتی گاها نوکر و کلفت با اهل خانه همسفره بودند ، منتها غالب تفاوت بین اهل خانه و نوکرها بود و حتی اگر در مراسمات مذهبی نذوراتی به خانه ای می آمد ، کلفت و نوکرها عموما از باقیمانده غذای اهل خانه برخوردار میشدند و صاحب خانه حاضر نبود غذایی بیاید و کلفت و نوکرها همردیف اهل خانه قرار بگیرند .
خوب باز هم متوقع هستیم با این سبقه تاریخی از مثالهای یاد شده برای سرباز وظیفه حقوق تخصیص داده شود ؟ اگر اینطور شود که چه تفاوتی خواهد بود بین نیروهای رسمی که با زحمت زیاد استخدام شده اند و این سربازان وظیفه که راه چاره ای جز تمکین ندارند ؟؟ در هر صورت بین ارباب و رعیت باید تفاوتی قائل بود ، حالا آقایان بزرگوار هستند و احترام میکنند و فقط ظرف غذا را از جلو رعیت کنار میزنند ، دیگر خودش باید بفهمد و حد و اندازه خود را بداند و منصف باشد ، خود را زبان جهال خود فروخته نکند ،، مگر سربازان رسمی گناه کرده اند که برای دفاع از مردم و مملکت از لالوی گزینش های مختلف عبور کرده اند و استخدام شده اند .. حالا بیایند و ببینند سربازی که وظیفه است بیش از نیمی از مواجب آنها را بگیرد و بعد از ۲ سال هم برود و زندگی عادی داشته باشد ، لااقل این ۲ سال را رنج ببرد ، مرد شود ، آدم که نمیشود ولی ما آدمش کنیم تا هم دل خودمان خنک شود و هم زندگی اجتماعی را بیاموزد و بفهمد با هر کس و ناکسی باید چگونه رفتار کند ، بفهمد معنی احترام چیست ، ارزش چیست ، دچار توهم نشود کلماتی مانند چاپلوسی و ریا را از فرهنگ لغات مغز خود بیرون بریزد ، خدمت کند و بعد از خدمت از خاطراتش لذت ببرد .